The Menu : Μαγειρεύοντας αλληγορικά !

Το " The Menu " έχει χαρακτηριστεί ως μια μαύρη κωμωδία, στην οποία κρύβονται πολλές αλληγορίες. Η ταινία αφορά ένα σύνολο 12 ανθρώπων, λάτρεις της μοριακής κουζίνας και μη, όλοι καλεσμένοι του βραβευμένου και διάσημου σεφ Τζούλιαν Σλόουγουικ στο πολυτελές εστιατόριό του Χόθορν. Σύντομα όμως, θα συνειδητοποιήσουν πως δεν πρόκειται για ένα απλό γεύμα .... αλλα για μία μάζωξη που είχε προ - μελετηθεί για έναν πολύ συγκεκριμένο λόγο...

Πρωταγωνιστεί ο Ρέιφ Φάινς και η Άννα - Τέιλορ Τζόι

Η ταινία είναι διαθέσιμη για προβολή στο Disney+

Η συγκεκριμένη ταινία κατηγορεί και κρίνει έντονα την λατρεία και την υπερεκτιμημένη "δύναμη" του χρήματος σαν ιδέα, με τον σεφ να τιμωρεί όσους το επιδεικνύουν, οι οποίοι τυγχάνει να είναι οι "regulars" του εστιατορίου του και αυτοί που τον κράτησαν ανοιχτό, καθώς οι τιμές του, ανταποκρίνονται σε πολύ μικρό κοινό. Η ειρωνεία εδώ είναι ότι αντί να τους ευγνωμωνεί για την πίστη και την αφοσίωσή τους στο εστιατόριό του, τους τιμωρεί, ενώ δε διστάζει να εκφράσει την απέχθειά του ως προς τα πρόσωπά τους!

Γιατί λέτε ;

Για ποιόν λόγο να φερθεί με τόση αποστροφή στους μοναδικούς, τακτικούς του πελάτες;

Μερικοί απ' αυτούς, έχουν επισκεφθεί το εστιατόριό του...πάνω απο 10 φορές και εξακολουθούν να ξοδεύουν τα λεφτά τους εκεί. Μπορεί να μη γνωρίζουν απολύτως τίποτα απο τα πιάτα που τους σερβίρουν ή τι στο καλό τρώνε... αλλά that's a story for another time ... σωστά?

Τι πειράζει αν δεν καταλαβαίνουν τι τρώνε και δεν ενδιαφέρονται καν να μάθουν? Εφόσον πληρώνουν... όλοι είναι χαρούμενοι ...

Αμ δέ......

Αυτό, για τον σεφ του φημισμένου και πολλά υποσχόμενου εστιατορίου Χόθορν, είναι η μεγαλύτερη προσβολή ή σε αυτή την περίπτωση, η μεγαλύτερη αμαρτία, για την οποία θα πληρώσουν ακριβά και αυτήν τη φορά, τα λεφτά δε θα είναι αρκετά για να τους σώσουν...

Όταν ο σεφ ρωτάει ένα ζευγάρι τακτικών πελατών του πόσες φορές έχουν επισκεφθεί το Χόθορν και κατ' επέκταση πόσες φορές έχουν δοκιμάσει το περιβόητο menu του, το οποίο δεν υπέστη ουδεμία τροποποίηση σε σχέση με την πρώτη τους φορά, αυτοί δεν θυμούνται...

Με αγριεμένο και αγανακτισμένο ύφος ο σεφ τους επιβεβαιώνει πως έχουν ξαναέρθει άλλες 11 φορές και έχουν γευθεί ακριβώς τις ίδιες γεύσεις, τα ίδια πιάτα!

Συνεχίζει αναφέροντας πως όποιος είχε την ευκαιρία να γευματίσει έστω και μία φορά στο εστιατόριό του, νιώθει ευγνώμων!

Και κάπου εκεί, τους κάνει την χαρακτηριστική ερώτηση:

- Θα μπορούσατε να μου πείτε ένα πιάτο που γευθήκατε όλες τις προηγούμενες φορές?

Ένα

Τίποτα.... ούτε κιχ δεν ακούστηκε...

Το ζευγάρι δεν μπορούσε να ονομάσει ούτε ένα πιάτο από αυτά που έχουν γευθεί , όχι τη μία... ούτε τις δύο... αλλα τις 11 συνολικά φορές που έχουν επισκεφθεί το εστιατόριο!

Βαθιά πληγωμένος ο σεφ, τους υπενθυμίζει πως κάθε φορά - και τις 11 φορές - τους έχουν ενημερώσει, ακριβώς τι τους ταίζουν.

Με την πλάτη στον τοίχο, πασχίζουν να θυμηθούν ένα πιάτο... αλλα δίχως όφελος...

Η γυναίκα, ψιθυρίζει στο αυτί του "καλού" της "Μπακαλιάρος" .

Με τρέμουλο στη φωνή, ξέροντας οτι έχει "λερωμένη τη φωλιά" του, ο σύζυγος το επιβεβαιώνει -"Μπακαλιάρο φάγαμε, Ναι!!!".

Και του απαντάει ο σεφ:

- Δεν ήταν μπακαλιάρος ρε γαϊδούρι. Ιππόκαμπος ήταν!

"Έχει σημασία ?" - ρωτάει η σύζυγος!

- Για τον ιππόκαμπο έχει !!! - Απαντάει ο σεφ.

Μια αλληγορία της ταινίας λοιπόν είναι η αθλιότητα του υπερκαταναλωτισμού και της αναζήτησης εξεζητημένων γεύσεων, τα οποία οδηγούν στην σφαγή όλο και περισσότερων αλλά και σπανιότερων ζώων, με σκοπό να ταίσουν τα ανικανοποίητα και άπληστα στομάχια των θαμώνων του εκάστοτε Χόθορν.

Όσο πιο σπάνιοι οργανισμοί σφαγιάζονται για να καταλήξουν στα στομάχια των πελατών ενός παρόμοιας νοοτροπίας ρεστωράν τόσο το καλυτερο για το όνομα του μαγαζιού... Εφόσον ο άλλος πληρώνει ...

Και το παράδοξο είναι οτι στην ταινία, αυτοί οχι μονο " τα σκάνε χοντρά " για να φάνε όλα αυτά που τους σερβίρουν, αλλα δεν ξέρουν καν τι τρώνε...

Πάνε εκεί για να πετάξουν τα λεφτά τους, με όλη τη σημασία της φράσης αυτής, ενώ για χάρη τους σφάζονται έως και είδη προς εξαφάνιση τα οποία αυτοί λαίμαργα χλαπακιάζουν ή πολλές φορές κατεβάζουν, κυριολεκτικά αμάσητα....

Άλλωστε, όπως ενημερώνει το "αδηφάγο κοινό " του ο ίδιος ο σεφ που στέκεται όρθιος ενώπιόν τους, με ύφος αδιαμφισβήτητης αυθεντίας, οι πελάτες θα δοκιμάσουν καθ όλη τη διάρκεια του δείπνου γεύσεις από ολόκληρα οικοσυστήματα, όπως μύκητες , βακτήρια και άλλοι μικροοργανισμοί....

Εκεί είναι που τους παρακαλεί για το εξής :

- Σας ικετεύω όμως... Μή Φάτε

- Γευθείτε

Ο σκηνοθέτης της ταινίας, με στόχο να δείξει την αθλιότητα τέτοιων τύπων ανθρώπων, βάζει τους πελάτες του εστιατορίου να μέουν σοκαρισμένοι μετά απο αυτή την παράκληση του σεφ και τελείως απορρημένοι.....

- Μα τι λέει.. να μή φάμε???

- Τότε γιατί ήρθαμε????

Η γνώμη μου είναι οτι οι σεναριογράφοι Σέθ Ράις και Ουίλ Τρέισι τους παρουσιάζουν παντελώς ηλίθιους, οι οποίοι στο άκουσμα του "Μη Φάτε", βρίσκονται να κοιτάνε ο ένας τον άλλον... δεν πάει ο νούς τους κάπου! Έχουν μάθει να ξοδεύουν σχεδόν μια περιουσία, χωρίς ούτε να γνωρίζουν τι τρώνε, αλλά ούτε να τους νοιάζει...με την πρόφαση οτι "Εντάξει 1000 Ευρώ πληρώνουμε, το Νο 1 εστιατόριο είναι.... Ε τι στο διάολο... ΚΑΛΟ ΘΑ ' ΝΑΙ...."

Απαθείς, Νάρκισσοι, Ηλίθιοι

Έτσι τους παρουσιάζει το σενάριο !

Κατόπιν, ο σεφ παίζει με τις ιδιοτροπίες τους και την απληστία τους, προσφέροντάς τους Dips χωρίς ψωμί να βουτήξουν, κάτι το οποίο τους αφήνει "παγωτό". Τους εξηγεί οτι το ψωμί είναι η τροφή του απλού ανθρώπου (φτιαγμένο απο αλεύρι και νερό), εξ ου και η έκφραση "βγάζω το ψωμί μου". Καθώς όμως δεν ανοίκουν σε αυτό το σύνολο ανθρώπων - δεν αντιπροσωπεύουν τον απλό άνθρωπο - δεν θα φάνε φωμί.

Επιπλέον τους θυμίζει τι είχε πεί ο Ιησούς Χριστός στους μαθητές του, δηλαδή " Να μην παρακαλάτε να έχετε κάθε μέρα ψωμί, αλλά όταν έχετε, να προσεύχεστε " - μα δείχνετε ευγνωμοσύνη και να είστε αυτάρκεις! Αυτοί όμως, παραείναι άπληστοι για να είναι και αυτάρκεις! Είναι άνθρωποι που έχουν το ανικανοποίητο μέσα τους και που έχουν μάθει να ζητάνε και να ζητάνε και να ζητάνε.....

Οπότε ο σεφ τους δίνει να καταλάβουν οτι το ψωμί δεν τους αντιπροσωπεύει.

Ίσα ίσα, θα ήταν ντροπή να τους σερβίρει το φαγητό του φτωχού, πολύ απλά επειδή θα θεωρούνταν ντροπή για αυτούς να φάνε το φαγητό του φτωχού... δε τους αξίζει με άλλα λόγια!

Μια άλλη αλληγορία όπως θα καταλάβατε και απο την αναφορά του σεφ στις παραβολές του Ιησού Χριστού, είναι το θρησκευτικό στοιχείο. Όχι μόνο για αυτήν του την αναφορά, αλλά γιατί έχει υιοθετήσει το ρόλο του Θεού, ικανό να κρίνει τον καθένα ξεχωριστά και να τον κάνει να εξομολογηθούν για αυτές.

Πιο πολύ τον ρόλο του διαβόλου υιοθετεί πιστεύω, καθώς φέρνει τον καθένα αντιμέτωπο με τις αμαρτίες και τα εγκλήματά του (χαράσσοντάς τα στις τορτίγιες που τους σερβίρει) αποκαλύπτωντας το ένοχο και σκοτεινό παρελθόν τους και εκθέτοντάς τους μπροστά στους άλλους!

Επίσης, για να τους κάνει να μετανοήσουν σε "ΑΥΤΟΝ" για τις αμαρτίες τους, οι οποίες δεν αφορούν καν τον ίδιο τον σεφ ή το εστιατόριό του, τους τιμωρεί άγρια και τους υποβάλλει σε ψυχολογικά και σωματικά βασανιστήρια, κρίνοντάς τους έντονα και φέρνοντάς τους αντιμέτωπους με τα "εγκλήματά" τους.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα "εγκλήματος" για αυτόν αποτελεί ο σαχλός ρόλος τους ηθοποιού - πελάτη του στην ταινία " Ο καλός μας γιατρός ", ο υπερενθουσιασμός του θαυμαστή της δουλειά του, Τάιλερ, για τη μαγειρική του, η απιστία του ηλικιωμένου στη γυναίκα του κλπ.

Η απιστία του άντρα δέ στη γυναίκα του, του κοστίζει το μεσαίο του δάχτυλο, στο οποίο φορούσε τη βέρα του. Ο Τζούλιαν τιμωρεί με αυτόν τον τρόπο τον συγκεκριμένο πελάτη του, για την αμαρτία του!

Αξίζει να αναλογιστεί κανείς γιατί η απιστία του συγκεκριμένου ανθρώπου, απασχολεί τόσο πολύ τον σεφ και τον κάνει ικανό να τον τιμωρήσει για την απερισκεψία του?

Προφανώς, ο σεφ, ο οποίος πιστεύει οτι είναι ο Θεός - ή καλύτερα ο διάβολος, καθώς ο Θεός δεν τιμωρεί - ασπάζεται έντονα την ιδεολογία " Ου Μοιχεύσεις " και του στερεί το δάχτυλό του τιμωρόντας τον παραδειγματικά και δίνοντας τη βέρα στην γυναίκα του!

Η ταινία λοιπόν, όπως θα καταλάβατε κι εσείς, έχει και θρησκευτικό περιεχόμενο αν συμπεριλάβετε ακόμα άλλον ένα συμβολισμό. Ο σεφ εφαρμόζει ένα ζευγάρι φτερά αγγέλου στον ιδιοκτήτη του εστιατορίου, με τον οποίο έχει εκνευριστεί γιατί αυτός του πρότεινε αλλαγές στα πιάτα του - κάτι το οποίο είναι ανεπίτρεπρο για τον Τζούλιαν.

Μετά απο λίγο, βλέπουμε τον ιδιοκτήτη με τα φτερά αγγέλου, δεμένο σε σκοινιά, να βυθίζεται στη θάλασσα αργά - αργά, παρακαλώντας για τη ζωή του και μετανοώντας για το "αμάρτημα" του!

Ο Τζούλιαν απολαμβάνει την κραυγή μετάνοιας του θύματός του, κάνοντας αναφορά στον Έκπτωτο Άγγελο ( Ο Εωσφόρος) , ο οποίος κατα τον Χριστιανισμό, απο τα ψηλά (απο τον ουρανό), έπεσε στα χαμηλά και έχει ως ηθικό δίδαγμα την αποφυγή της αλαζονίας και της αίσθησης οτι είμαστε ανώτεροι απο όλους τους άλλους.

Με αυτό το παράδειγμα, ο σεφ θέλει να τιμωρήσει τον ιδιοκτήτη για την αλαζονία του και να περάσει το μήνυμα οτι όποιος κι αν είσαι , όσα λεφτά και να έχεις, ότι και σου ανήκει... απο τα ψηλά μπορεί ξαφνικά να φτάσεις στον πάτο - έτσι απλά - και ξαφνικά να μην αξίζεις πλέον τίποτα!

Επίσης... αυτό με τα παλαμάκια πάλι... άλλο και τούτο..!!!

Κάθε φορά που ο σεφ χτυπάει τις δυο του παλάμες... όλοι σταματάνε κατευθείαν αυτό που κάνουν και στέκονται προσοχή μπροστά στον σέφ! Ότι πεί ο σεφ, φωνάζουν όλοι με μια φωνή " ΝΑΙ ΣΕΦ " !!